Natuurlijk wil ik iets schrijven over paardencoaching! Mijn dochter van 16 heeft ondertussen enkele sessies achter de rug.

De adolescentie is best een moeilijke periode. Indrukken, meningen, ideeën, to do’tjes, stress, verwachtingen, onzekerheden, principes, fomo, ruzies, verliefdheden, vriendschappen, liefdesverdriet en zo veel meer horen er allemaal bij. Als mama en papa sta je vaak aan de zijlijn te kijken, je wilt zoveel meer betekenen, maar dat wordt niet altijd toegelaten. Heel normaal allemaal.

Paardencoaching is dan ook een heel laagdrempelige manier van hulpverlening. Laagdrempelig, omdat het ver af staat van de cliché die ze van hulpverlening in hun hoofd hebben. Maar het is zo waardevol!

Leren nadenken over wat je voelt, over hoe je je gevoelens kan verwoorden zodat mensen je willen en kunnen horen, je eigen grenzen herkennen en kunnen stellen. En door dit alles meer zelfvertrouwen opbouwen en meer weerbaar worden om binnenkort in de grote mensenwereld mee te draaien zonder jezelf te verliezen.

Natuurlijk wil ik mijn dochter de kans geven in dit alles nu al te groeien! Ze zal hier voordeel uit halen voor de rest van haar leven.

Eerlijk, iedere keer bij het vertrek is het met een kleine tegenzin, want er wordt gewerkt op die wei! Het is dan ook kei moeilijk om na te denken wat je juist voelt. Maar eens de sessie achter de rug, ziet ze de volgende zeker zitten. Ze is dan heel enthousiast, voelt zich serieus genomen door ons en door Shanna. Ze neemt deze kans in handen en gaat er echt mee aan de slag.

Thuis merken we dat ze enorm oefent en dat ze bij moeilijke stress momenten kan terug gaan naar de sterkte en kracht die ze zeker in zich heeft en die ze zelf ontdekt heeft tussen de paarden.

Ik ben dan ook ongelooflijk trots op haar!

Een anonieme mama (uit respect voor die prachtige dochter van mij)

Als mama van,

Een zestienjarige dochter, die aangezien wat ze al meemaakte op vierjarige leeftijd, toch altijd wel een heel vlot, aanhankelijk, vrolijk, mededogend, gevoelig, sportief, sterk en krachtig kind is geweest.

Merkten we als ouder vorig jaar toch op dat er iets niet pluis zat. Meer en meer sloot ze zichzelf op in haar cocon en gaf ze de indruk boos te zijn op de hele wereld, wat niet zo vreemd is natuurlijk eens ze middenin de puberteit zitten.

Maar toch...mijn gevoel zei me om in te grijpen. Ook al ben ik iemand die openstaat voor gesprek en oplossingen te vinden, toch had ik het gevoel dat ze niet voluit sprak en me wou sparen van al die spookjes in haar hoofd.

We mochten hier geen 5 jaar meer mee wachten, Nu was de tijd om in actie te schieten, want wat je als kind positief aangeleerd krijgt hoef je dan niet meer te implementeren als je volwassenen bent.

Op dat moment volgde ik al de shakra-yoga bij Shanna en las op Facebook over haar coaching’s met paarden.

Aangezien mijn dochter een voorliefde heeft voor paarden was dit al zeker een pluspunt.

De manier waarop Shanna overkwam op mij via de yoga, wist ik dat dit wel ging match’en met de dochter.

We hebben nooit gedwongen om coaching te volgen maar haar wel duidelijk gemaakt dat die mogelijkheid haar werd aangeboden, de beslissing lag bij haar. Toen het voorstel kwam waren er al enige lichtjes te vinden in haar ogen en ze stemde vrij snel in om het een kans te geven. Ondertussen zijn we enkele maanden verder en is haar twee wekelijkse afspraak met Shanna, Vic en Mokka een vast agendapunt geworden, als ook de wekelijkse yogales samen met mij.

We zagen ook vrij snel vooruitgang...meer zelfvertrouwen, opkomen voor haar gevoelens en denkwijze, een rustigere blik en haar aanstekelijke lach! En natuurlijk zijn er nog piekmomenten qua uitlatingen maar tenslotte is dit toegestaan aangezien de leeftijd.

Wat voor ons het belangrijkste is, is dat ze door deze coaching sessies haarzelf beter leert kennen, aan zelfreflectie doet en zich meer bewust gaat worden wat er in haar omgaat en dat emoties ok zijn en mogen getoond worden.

Dat ze met beide voeten stevig gegrond kan staan maar met haar blik naar het licht gericht.

Dit om de wijde wereld te trotseren...

Haar doelen en dromen te bereiken...

De beste versie van zichzelf kan worden...

Kinderen hebben hun eigen pad te bewandelen. Het is de taak van ons, als ouder, ons kind van afhankelijkheid te laten groeien naar onafhankelijk ‘zijn’...

Zo krijgen zij de verantwoordelijkheid naar hun geluk en zelfwaardering te groeien.

En ja...het is een investering...maar een investering in ons eigen ‘goud’!!

BEDANKT Shanna om ‘ons goud’ meer te doen schitteren!!

Onze dank is groot...